Aktor, dyrektor teatru (5 lutego 1807 Lwów – 15 kwietnia 1889 Piotrków). Był mężem Marii Okońskiej z Szumlasińskich, ojcem Anieli Okońskiej, Apolla Okońskiego, Jana Nepomucena Okońskiego i Wandy Drozdowskiej.
Uważa się, że był jednym z najbardziej ruchliwych dyrektorów prowincjonalnych w Królestwie Polskim. Jego zespół odwiedzający regularnie przez wiele lat większość miast i miasteczek (niektóre gościły u siebie teatr po raz pierwszy), przyczynił się w dużej mierze do ożywienia życia teatralnego na prowincji.
Wystawiał najwięcej komedii współczesnych, szczególnie dbał o repertuar polski. W żelaznym repertuarze miał sztuki Aleksandra Fredry. Skład jego zespołu był przeważnie niewielki (przede wszystkim najbliższa rodzina).
W Lublinie po raz pierwszy pojawił się w 1839 roku, potem w 1847, 1848, 1859. W czerwcu 1864 wystąpił tu kilka razy w Lublinie pod dyrekcją Pawła Ratajewicza. W tym samym miesiącu zorganizował w Lublinie nowy, własny zespół i wyjechał z nim do Radomia, gdzie był dyrektorem prawdopodobnie przez cały sezon 1864/65.
Okoński był aktorem charakterystycznym, chętnie grywał role kontuszowe. Do najlepszych jego ról zaliczano: Jowialskiego (Pan Jowialski) i Anzelma (Szkoda wąsów); inne ważniejsze: Wiórek (Gałganduch, czyli Trójka hultajska), Ekonom (Wesele w Ojcowie), Wincenty Starzycki (Majątek albo imię), Dobrocki (Łukasz spod Łukowa), Cześnik i Rejent (Zemsta). Był autorem dwóch utworów dramatycznych Babia wyspa i Przemiany Owidiusza.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965, PWN, Warszawa 1973.
Więcej o Janie Okońskim → Encyklopedia Teatru Polskiego
