Żywe obrazy to forma teatralna charakterystyczna dla teatru XIX i początków XX wieku. „Obrazy” były tworzone przez grupy aktorów ubranych w historyczne kostiumy i upozowanych bez ruchu przez kilka minut na scenie. Najczęściej były to „rekonstrukcje” dzieł malarskich lub rzeźbiarskich. Niekiedy stanowiły zakończenie przedstawienia, gdy aktorzy nieruchomieli na tle opadającej kurtyny. Fotografie żywych obrazów były też rozpowszechniane w formie pocztówek.
Obrazy pantomimiczne bardzo lubił dyrektor Paweł Ratajewicz. Lublinianie oglądali nie tylko ich wersję „statyczną”, ale i „obrazy w poruszeniu”: Napad zbójców, Robert Diabeł, Zbójcy w godzinie północnej, albo „obrazy tańcujące”, na przykład układ czterech obrazów z okazji tłustego czwartku: Tłusty Czwartek na wsi, Tłusty Czwartek w mieście, Tłusty Czwartek za dawnych czasów, Tłusty Czwartek dziś.
