Miejsce/ Rewitalizacja

REWITALIZACJA TEATRU STAREGO W LUBLINIE (2007-2011)

Zespół projektowy powołany w 2003 roku otrzymał zadanie polegające na zaprojektowaniu w małym, zrujnowanym budynku współcześnie funkcjonującego teatru o programie funkcjonalno-użytkowym, umożliwiającym organizację różnego rodzaju wydarzeń kulturalnych z zastosowaniem nowoczesnych technik realizacyjnych.

Trudności projektowe związane były z wartościami architektonicznymi i historycznymi zabytkowego budynku, zlokalizowanego na terenie Starego Miasta w Lublinie, objętego ochroną konserwatorską i kryjącego we wnętrzu widownię o niepowtarzalnym klimacie.

Kierunek rozwiązań projektowych przedstawiony w koncepcji architektonicznej został przyjęty przez urząd konserwatorski i miejskie służby inwestycyjne, po czym przystąpiono do opracowania wielobranżowego projektu realizacyjnego. Architekci – autorzy koncepcji – kontynuowali prace projektowe w interdyscyplinarnym zespole inżynierów konstrukcji, instalacji sanitarnych i elektrycznych, z uwzględnieniem wymagań koniecznych dla zabezpieczenia przeciwpożarowego. Koordynowali wszystkie rozwiązania projektowe we współpracy z technologiem teatru, mechanikiem urządzeń scenicznych i ich konstruktorem oraz z akustykiem i elektroakustykiem. Do zespołu projektowego dołączyli archeolodzy i konserwatorzy dzieł sztuki w obiektach zabytkowych.

Przebudowa Teatru Starego był prawdziwym poligonem doświadczalnym, wymagającym bieżącej współpracy wielu projektantów i wykonawców. W efekcie udało nam się utrwalić historyczne, architektoniczne i konserwatorskie wartości budynku z uszanowaniem jego najbliższego otoczenia.

OCHRONA KONSERWATORSKA

W 1967 roku budynek Teatru Starego został wpisany do rejestru zabytków woj. lubelskiego pod nr A/224, będąc jednocześnie elementem zespołu urbanistycznego Starego Miasta i Śródmieścia Miasta Lublina zamieszczonego w tym rejestrze pod numerem A/153. Na podstawie tych wpisów budynek podlega prawnej ochronie konserwatorskiej oraz związanym z tym zasadom postępowania, które obowiązywały na etapie projektowania przebudowy i jej realizacji, aż do formalnego przekazania budynku teatru do użytkowania. Ochrona konserwatorska obowiązuje również obecnie, podczas eksploatacji budynku Teatru Starego.

Prace projektowe stanowiące merytoryczną i formalną podstawę dla przeprowadzenia kompleksowej renowacji i rewitalizacji budynku teatru poprzedziły działania i opracowania przedprojektowe: kwerenda archiwalna, inwentaryzacja architektoniczno-konserwatorska, badania architektoniczne, konserwatorskie, archeologiczne i geotechniczne, ekspertyza techniczno-konstrukcyjna, program funkcjonalno-użytkowy, wytyczne w zakresie technologii teatru i mechaniki sceny, akustyki i elektroakustyki oraz inne.

WARTOŚCI KONSERWATORSKIE

Budynek Teatru Starego zbudowany i oddany do użytku w 1822 roku jest pierwszym powstałym w Lublinie, a zarazem jednym z najstarszych w Polsce teatrem publicznym.

Ponadczasowa wartość historyczna, kulturowa i społeczna budynku postawiła przed interdyscyplinarnym zespołem niestandardowe wymagania dotyczące utrzymania jego wartości architektonicznej wraz z walorami wnętrza, wynikającymi z warunków ochrony konserwatorskiej, której podlegały:

forma architektoniczna bryły budynku zbudowanego na bazie dawnych kamienic;
trzykondygnacyjna widownia z miejscami dla widzów usytuowanymi w poziomie parteru oraz w wydzielonych lożach pierwszego piętra i na jednoprzestrzennej galerii piętra drugiego;
sklepienie pozorne w kształcie kolebki zakończonej półkopułą, wznoszące się nad widownią, wykonane w 1884 roku dla poprawy akustyki wnętrza;
plan parteru widowni z dziewięcioma słupami rozmieszczonymi na linii owalnej otwartej w stronę sceny, stanowiącymi konstrukcję nośną drewnianych stropów pierwszego i drugiego piętra;
nadająca indywidualny charakter wnętrza teatru obudowa lóż wyodrębnionych lekkimi ściankami, z zakończonymi parapetami, półokrągłymi w planie drewnianymi płycinowymi balustradami o geometrycznych motywach dekoracyjnych – całość obudowy podkreślona wydatnym cokołem wieńczącym głowice słupów parteru i gzymsem wieńczącym słupy pierwszego piętra, nadbudowanym balustradą galerii;
zakończona parapetem drewniana płycinowa balustrada galerii, wycofana względem krawędzi gzymsu wieńczącego słupy pierwszego piętra i ukształtowana zgodnie z linią owalną zamykającą obudowę lóż, posiadająca dekorację powtarzającą motywy dekoracyjne zastosowane na frontach balustrad lóż.

PROJEKT

Rozwiązania projektowe uwzględniały kontynuację historycznej funkcji budynku przeznaczonego głównie do wystawiania sztuk teatralnych, ale również spektakli baletowych, kameralnych oper, recitali, koncertów i pokazów filmowych. W zakresie działalności uwzględniono także organizowanie spotkań dyskusyjnych, konferencji, sympozjów i bankietów.

Bardzo zły stan techniczny teatru o wyraźnym zagrożeniu katastrofą budowlaną wymagał radykalnych działań i rozwiązań zmierzających do jego ratowania, a bardzo mała powierzchnia użytkowa i kubatura skłaniały do poszukiwania możliwości ich zwiększenia przy jednoczesnym utrzymaniu zabytkowej formy architektonicznej budynku.

Już na etapie koncepcji wynikająca z analizy materiałów archiwalnych wiedza o pozostałościach wcześniejszej zabudowy ukrytej w warstwach podziemnych kierowała nas w stronę rozważenia możliwości podbudowania teatru kondygnacjami podziemnymi. Zasadność takiego myślenia znajdowała podstawę w pilotażowych badaniach geotechnicznych i archeologicznych, co potwierdziło się na etapie prowadzenia prac realizacyjnych. Konstrukcyjne podbijanie ścian górniczą metodą szybikową z drążeniem w głąb, zakładaniem szalunków i zbrojenia oraz odcinkowym aplikowaniem betonu wodoszczelnego, poprzedzało wykonywanie głębokich wykopów we wnętrzu budynku. Proces wykonywania podziemnych kondygnacji był trudny i kosztowny, jednak konieczność posadowienia fundamentów na głębokości ponad siedmiu metrów poniżej istniejącego poziomu parteru potwierdził fakt występowania na tej głębokości nośnego podłoża gruntowego. W ten sposób budynek otrzymał fundamenty posadowione na rodzimej nośnej warstwie geologicznej, co ustabilizowało jego konstrukcję. Brak stabilnego fundamentowania teatru zbudowanego pośpiesznie w 1822 roku na bazie dawnych kamienic wyjaśnił przyczyny pochylania się ścian, uprzednio upatrywane jedynie w ich obciążeniu dachem i wtórnie wbudowanym sklepieniem pozornym.

W efekcie tak prowadzonych działań inwestycyjnych zyskano dwie kondygnacje piwnic w obrysie ścian zewnętrznych całego istniejącego budynku, którego nadziemna struktura skrywała toczące się w podziemiach roboty budowlane i prowadzone równolegle badania archeologiczne, zapewniając komfort pracy niezależny od warunków pogodowych.

Dolny poziom pozyskanych piwnic przeznaczono na magazyn i pomieszczenia techniczne oraz sprowadzoną na tę głębokość transportową zapadnię komunikującą zaplecze teatru z ulicą Dominikańską. W tym celu w strefie sceny wykonano zamykany bramą otwór, sytuując go w miejscu odkrytego podczas badań architektonicznych przejazdu istniejącego w dawnej kamienicy. Podwójna dwuskrzydłowa brama, po stronie zewnętrznej zdobiona stalowymi okuciami o historycznych motywach, stanowi skuteczną ochronę akustyczną dla wnętrza. Dobre warunki komunikacji pomiędzy wnętrzem teatru a ulicą oraz wprowadzenie zapadni do transportu pionowego pomiędzy poziomem sceny i obiema kondygnacjami piwnic, dały możliwość dostawy elementów scenograficznych i urządzeń technicznych oraz ich sprowadzania do podziemia. Górny poziom piwnic w południowej części teatru przeznaczono na komunikację ogólną, szatnię i toalety dla widzów, w części środkowej zlokalizowano przestrzeń orkiestronu i zapadnie sceniczne, a w części północnej – pomieszczenia pomocnicze dla obsługi teatru. Umieszczenie w kondygnacjach podziemnych wymienionych wyżej pomieszczeń urealniło pozyskanie dla teatru brakującej w istniejącym budynku przestrzeni niezbędnej dla jego funkcjonowania.

Ważną decyzję projektową stanowiło przeniesienie ze ścian zewnętrznych obciążeń pochodzących z oparcia na nich dachu i sklepienia pozornego na ściany wewnętrzne, z oparciem na nich przestrzennej kratownicy¹ rozpiętej pomiędzy ścianami foyer/widownia i widownia/scena, podbudowanymi nowymi ścianami w kondygnacjach podziemnych. Kratownica umieszczona została w przestrzeni technicznej dachu, pomiędzy sklepieniem i konstrukcją połaci dachowych.

W projekcie wiele uwagi poświęcono kształtowaniu elewacji. Przy zachowaniu istniejącej artykulacji architektonicznej², poszukiwano optycznego otwarcia wnętrza głównego korpusu budynku ku zewnętrznej przestrzeni publicznej, żeby ożywić ją wydarzeniami odbywającymi się w teatrze i obecnością ludzi w jego wnętrzu. Główne wejście do teatru usytuowano w osi frontowej ściany południowej, co podkreślono przeszklonymi drzwiami zespolonymi z naświetlem wprowadzonym w miejsce istniejącej w poziomie piętra łukowo zakończonej blendy elewacyjnej³. Efekt szerszego wglądu do budynku uzyskano poprzez zamianę bocznych wejść i znajdujących się nad nimi blend na wysokie okna doświetlające foyer w poziomie parteru i pierwszego piętra. Podobnie doświetlono foyer od strony wschodniej, uzyskując tym samym wgląd z ulicy Dominikańskiej w jego przestrzeń wewnętrzną. Blendy w ścianie wschodniej teatru wypełniono wysokimi oknami, podobnie jak w ścianie południowej. Okna usytuowane w ramach widowni wyposażono w wewnętrzne okiennice umożliwiające akustyczne i wizualne odizolowanie jej wnętrza od środowiska zewnętrznego. Przestrzenie pomiędzy tymi oknami i okiennicami przeznaczono na umieszczenie w nich urządzeń do prezentacji multimedialnych i na ekspozycje wystawiennicze.

Na elewacjach w poziomie drugiego piętra zachowano wszystkie istniejące, regularnie rozmieszczone blendy o kształcie leżących prostokątów. Na elewacji frontowej w blendzie nad wejściem do foyer umieszczono szyld z napisem TEATR STARY, a w blendach bocznych – gryfy i maski, tożsame z historycznymi elementami dekoracyjnymi mówiącymi o teatralnej funkcji. Na elewacji wschodniej, w blendzie środkowej, również umieszczono maskę, a w dwóch sąsiednich – ukryte pod perforowanymi osłonami urządzenia głośnikowe, przeznaczone do transmitowania warstwy dźwiękowej wydarzeń z wnętrza teatru na zewnątrz. Bryłę teatru opasują gzymsy: przysadzisty gzyms wieńczący u podstawy dachu oraz dwa delikatne gzymsy kordonowe⁴ o prostej formie.

Elementem przestrzeni należącej do teatru jest tzw. przechód zlokalizowany po zachodniej stronie budynku, z wejściem z ul. Jezuickiej zamykanym furtą. Przechód pełni rolę pomocniczą dla teatru. Prowadzą do niego dwa wyjścia ewakuacyjne, jedno z foyer a drugie z widowni. W części północnej przechodu zostały zlokalizowane zewnętrzne urządzenia techniczne należące do instalacji wentylacyjnej.

W budynku teatru zachowano główny układ wnętrza z wyodrębnieniem foyer, widowni, sceny i zascenia. Wprowadzono dodatkowe przejścia w ścianie portalowej oraz w ścianie pomiędzy sceną i zasceniem, celem zapewnienia wewnętrznej komunikacji pomiędzy strefą dla widzów, sceną i zasceniem dla obsługi, z możliwością reżyserskiego wykorzystania w spektaklach teatralnych.

Foyer stanowi wewnętrzną przestrzeń dla widzów gromadzących się w niej przed spektaklami oraz podczas antraktów, z wejściami do widowni na trzech poziomach – na parterze, na pierwszym piętrze (poziom +1 z lożami) i na piętrze drugim (poziom +2 z galerią). Poziomy te łączy otwarta trzybiegowa klatka schodowa usytuowana we wschodniej części foyer, zaprojektowana zamiast niefunkcjonalnych schodów, które zmieniały swoją lokalizację na przestrzeni lat funkcjonowania teatru. Z parteru ta sama klatka schodowa sprowadza widzów na poziom -1 z usytuowaną tam szatnią i toaletami oraz stanowi zejście na poziom -2 z pomieszczeniami o funkcjach technicznych i magazynem. W miejscu dawnych schodów znajdujących się w zachodniej części foyer usytuowano windę osobową obsługującą poziomy od -2 do +2. Jej lokalizacja nie ingeruje w przestrzeń foyer, a prosty portal drzwi do windy dyskretnie wpisuje się w linię ściany z wejściami do widowni.

Mimo niewielkiej powierzchni, przestrzeń foyer jest wykorzystywana na wystawy stałe. W latach 2012-2022 była to wystawa poświęcona historii teatru oraz poprzedzającej jego budowę nawarstwiającej się przez lata zabudowie, począwszy od drewnianych domów mieszkalnych aż po murowane kamienice w miejscu jego lokalizacji. W skład tej ekspozycji wchodziły usytuowane w foyer podświetlane tablice z historycznym opisem miejsca, w którym zbudowano teatr, szklane gabloty na drewnianych postumentach z ekspozycją dawnych naczyń, narzędzi, monet, kafli i innych przedmiotów pozyskanych podczas badań archeologicznych towarzyszących rewaloryzacyjnym pracom budowlanym. W skali naturalnej wykonane zostały modele pieca z kafli garnkowych oraz węgła drewnianego domu średniowiecznego. Były też postumenty zwieńczone odlanymi z mosiądzu płaskorzeźbami rzutów trzech kondygnacji teatru z widownią, z napisami w języku Braille’a dla osób niewidzących, z nagraniami do odtwarzania tematycznych wypowiedzi lektorskich w pięciu językach (polskim, rosyjskim, angielskim, francuskim i niemieckim) – każde pod odpowiednim przyciskiem. Był też odlany model teatru do odczytu dotykowego oraz podświetlany model z siedmiu złożonych w całość przekrojów podłużnych teatru wypiaskowanych na pionowo ustawionych taflach ze szkła bezpiecznego. W archiwum Teatru Starego znajduje się dwudziestopięciominutowy film 3D, prezentujący fazy zabudowy w miejscu lokalizacji teatru oraz jego historię. Film nagrano w pięciu wersjach językowych, w tym wersję z PJM. Do 2022 roku był on okazjonalnie wyświetlany na dużym monitorze usytuowanym w foyer na parterze.

W październiku 2022 roku z okazji jubileuszu dwustulecia Teatru Starego wymieniono ekspozycję na nową.

Widownia stanowi zasadniczą część budynku teatru, z miejscami dla widzów zlokalizowanymi na parterze, w dziesięciu lożach na pierwszym piętrze oraz na galerii drugiego piętra. Powierzchnię podłogi parteru ukształtowano z czteroprocentowym nachyleniem, co pozwoliło na wyniesienie sceny na wysokość 90 cm ponad poziom podłogi widowni u podnóża sceny i umożliwiło poprawę widoczności. Tylko na tak niewielką, możliwą do uzyskania różnicę poziomów pomiędzy tyłem i przodem widowni, pozwolił cel nadrzędny, jakim było uniknięcie barier architektonicznych w wejściu do teatru z ulicy Jezuickiej i w całej strefie dla widzów.

Architekturę wnętrza trzykondygnacyjnej widowni kształtują loże z ich obudową zwieńczoną balustradą galerii. Stropy tych dwu wbudowanych w przestrzeń widowni poziomów wspierają słupy, które otaczają centralną część powierzchni parteru z półkoliście ukształtowanymi rzędami foteli. Wnętrze widowni przykrywa sklepienie pozorne w formie kolebki zakończonej półkopułą. W kształt kolebki sklepienia wpisują się dwa pomosty zbudowane z przestrzennych kratownic stalowych wspartych na stropie galerii. Stanowią one podkonstrukcję dla rozmieszczonego na niej od spodu wielopunktowego oświetlenia sali teatralnej, dającego efekt gwiaździstego nieboskłonu, a także dla reflektorów oświetlenia scenicznego. Pomosty umożliwiają bezpośredni, bezpieczny dostęp obsługi technicznej do źródeł oświetlenia bez używania przenośnych drabin czy specjalnych podnośników. Inne miejsca do zawieszania reflektorów oświetlenia scenicznego stanowią poziome relingi usytuowane po zewnętrznych stronach balustrad lóż i galerii.

W poziomie parteru widowni i na galerii zlokalizowano techniczne stanowiska dla operatorów światła i dźwięku.

Scena znajduje się pomiędzy ścianą z oknem portalowym⁵ i ścianą zascenia. Jej przedłużenie stanowi wysunięte ku widowni proscenium, na które prowadzą usytuowane po obu jego stronach kilkustopniowe schody. Ponadto zakulisową przestrzeń sceny łączą z widownią dwa boczne przejścia w ścianie portalowej⁶. Opuszczenie zapadni w proscenium otwiera orkiestron, który podczas wykorzystujących go wydarzeń oddziela od widowni demontowalna balustrada z przezroczystego antyrefleksyjnego szkła bezpiecznego. W ramach sceny usytuowano jeszcze dwie inne zapadnie, środkową – tylko dla potrzeb reżyserskich i usytuowaną za nią zapadnię – służącą również do mechanicznej komunikacji pionowej z kondygnacjami podziemnymi. Przebudowa przestrzeni sceny pozwoliła na uzyskanie komina scenicznego otwartego aż do spodu dachu budynku i na usytuowanie dwóch stałych galerii dostępnych z zascenia. Umożliwiło to spełnienie wymagań dla technologicznego wyposażenia sceny w takie elementy, jak wieża portalowa, drabina oświetleniowa, sztankiety, stanowisko inspicjenta, kurtyna, fartuchy, horyzont, ekran do projekcji tylnych itp. Scena jest wyposażona w kurtynę z lambrekinem⁷ uformowanym w kształcie okna portalowego.

Zascenie stanowi północną część budynku teatru z wejściem z ulicy Dominikańskiej prowadzącym bezpośrednio do recepcji z kasą biletową. W parterze zascenia znajdują się dwa wejścia na scenę, pomieszczenia techniczne i dwubiegowe schody prowadzące do kondygnacji podziemnych z pomieszczeniami sanitarnymi i technicznymi oraz na piętra z garderobami, pokojami biurowymi i wejściami na galerie sceniczne.

W projekcie rewitalizacji teatru wprowadzono opisane wyżej rozwiązania w zakresie niezbędnym dla funkcjonalno-użytkowego programu teatru i jego rozmieszczenia, przy spełnieniu wymagań dotyczących bezpieczeństwa, zdrowia i higieny przebywających w nim ludzi – zgodne z obowiązującymi przepisami budowlanymi, bez konieczności uzyskiwania zgody na odstępstwa od tych przepisów, z jednoczesnym zachowaniem warunków konserwatorskich w zabytkowym obiekcie.

SPECJALISTYCZNE WYPOSAŻENIE TEATRU

Akustyka wnętrza sali teatralnej została zrealizowana poprzez zastosowanie takich elementów jak:

historyczne sklepienie pozorne w kształcie kolebki zakończonej półkopułą, wykończone tynkiem akustycznym sprowadzonym do poziomu podłogi galerii;
drewniana podłoga rezonansowa sceny i proscenium;
drewniana podłoga widowni oraz podłogowe wykładziny dywanowe w lożach i na galerii, ułożone na warstwach spełniających wymagania akustyczne;
kamienne posadzki foyer i posadzki zascenia z wykładzin heterogenicznych ułożone na warstwach podkładowych z zastosowaniem mat dźwiękochłonnych;
ściany widowni z odpowiednio dobranymi ustrojami akustycznymi;
drewniany wystrój wnętrza widowni z lożami i galerią, zachowany i odrestaurowany z uzupełnieniem o części głęboko nadpalone nienadające się do konserwacji i o elementy brakujące;
orkiestron – ściany wyłożone drewnianymi ustrojami akustycznymi i podłoga ułożona na warstwach z akustycznym podkładem izolacyjnym;
drzwi widowni o wskaźniku akustycznej izolacyjności właściwej RW = 43 dB;
okna widowni o wskaźniku akustycznej izolacyjności akustycznej R’A2 minimum 40 dB; drewniane okiennice stanowiące ustroje akustyczne, które uzupełniają izolacyjność akustyczną okien;
fotele usytuowane na trzech poziomach widowni, dobrane pod względem konstrukcji i wykończenia jako optymalne z punktu widzenia wymagań akustycznych dla sal teatralnych i muzycznych.

Wyposażenie elektroakustyczne obejmuje urządzenia nagłośnienia i łączności dyspozycyjnej inspicjenta, które zapewniają nagłośnienie podstawowe widowni, sceny i kuluarów, emisję efektów dźwiękowych, realizację profesjonalnych nagrań i umożliwiają transmisje RTV spektakli teatralnych i innych imprez okolicznościowych z zastosowaniem najbardziej zaawansowanych rozwiązań wykorzystujących cyfrową technologię przetwarzania i dystrybucji dźwięku z mikrofonów na scenie do stanowisk technicznych na scenie, widowni i w zapleczu technicznym. Do przekazów dźwięku zostały zastosowane wysokiej jakości urządzenia głośnikowe i aparatura sterująca.

Pozostałe elementy wyposażenia specjalistycznego zrealizowane zostały zgodnie z wymogami technologii teatralnej.

tekst: Maria Balawejder-Kantor

¹ Kratownica – układ złożony z prętów połączonych ze sobą w węzłach przegubami, które można odpowiednio obciążać.

² Artykulacja architektoniczna – podział płaszczyzny za pomocą elementów architektonicznych.

³ Blenda – płytka wnęka w murze, o wykroju arkady lub okna, bez prześwitu (otworu okiennego), stosowana przede wszystkim w celach estetycznych (dekoracyjnych).

⁴ Gzyms pośredni (pasowy, działowy, kordonowy) – rodzaj gzymsu zewnętrznego dzielącego płaszczyznę ściany poprzez obieganie jej dla zaakcentowania.

⁵ Okno portalowe – inaczej okno sceny, czyli obramowana architektoniczną ramą (portalem) tzw. czwarta, niewidoczna ściana zamykająca scenę od strony widowni.

⁶ Ściana portalowa – ściana oddzielająca okno sceniczne od widowni, inaczej rama prosceniowa (portal).

⁷ Dekoracyjny element wyposażenia wnętrz w postaci wąskiego, długiego, prostokątnego pasa tkaniny, udrapowanego oraz ozdobionego frędzlami i haftami.

AUTORZY PROJEKTU I WYKONAWCY PRZEBUDOWY TEATRU STAREGO W LUBLINIE

Adres inwestycji: Lublin, ul. Jezuicka 18

Inwestor: Gmina Lublin

Pracownia projektowa: Autorskie Biuro Architektury Investprojekt-Partner 6 Sp. z o.o. w Lublinie

Architektura i koordynacja całego procesu projektowego oraz nadzór autorski: Maria Balawejder-Kantor, Andrzej Kasprzak, Agnieszka Kantor-Kołodyńska, Aleksandra Kasprzak-Kożuchowska, Wojciech Kołodyński

Konstrukcja: Włodzimierz Wójtowicz

Instalacje sanitarne: Hanna Gwiazda

Instalacje elektryczne: Marek Marciniak

Projekty specjalistyczne: Zbigniew Kośka (technologia teatru i oświetlenie sceniczne), Mirosław Łysik (mechanika sceny), Krzysztof Pawłowski (konstrukcja mechaniki sceny), Ewa Więckowska-Kosmala (akustyka), Tadeusz Fidecki (elektroakustyka)

Ekspozycja archeologiczna i historyczna, film (2011-2022): Rafał Niedźwiadek z zespołem, Maria Balawejder-Kantor, Andrzej Kasprzak, Agnieszka Kantor-Kołodyńska, Aleksandra Kasprzak-Kożuchowska, Wojciech Kołodyński

Prace konserwatorskie: Małgorzata Podgórska-Makal

Czas opracowania projektu: 2003-2009

Czas realizacji: 2008-2011

Powierzchnia użytkowa: 1416 m²

Kubatura: 7670 m³

Generalny wykonawca (2010-2011): Polskie Pracownie Konserwacji Zabytków Oddział w Lublinie