Ten rozdział w dziejach kina w teatrze Makowskich rozpoczął się najpewniej w marcu 1927 roku projekcjami filmu Wschód i zachód (Sidney M. Goldin i Ivan Abramson, 1923) i trwał do końca sierpnia 1939 roku. W teatralnym budynku przy Jezuickiej kwitło kulturalne życie społeczności żydowskiej. Tu wystawiane były przedstawienia w jidysz, tu odbywały się odczyty i debaty, tu wyświetlono najwięcej filmów mówionych w tym języku. Sprzyjała temu lokalizacja – Stare Miasto i okolice to część Lublina najliczniej zamieszkana przez Żydów. Natan Gross, reżyser, pisarz i monografista kina żydowskiego w Polsce, pisał:
Ludzie mówiący po żydowsku chętnie oglądali filmy jidysz, a dzięki przekładowi na polski do kin przychodziła również publiczność nieżydowska. Film żydowski spełniał ważne zadanie w zbliżeniu kulturalnym między Żydami i Polakami. Temu interesującemu zjawisku kres położyła druga wojna światowa i zagłada Żydów.
