1803–1993
Budynki teatralne płoną efektownie, a zniszczenie często bywa impulsem do radykalnej zmiany. Gdyby nie wielki pożar Lublina w 1803 roku, który pozbawił miasto stałej sceny zwanej Komedialnią na Korcach, Łukasz Rodakiewicz być może nie zdecydowałby się na zbudowanie istniejącego już 200 lat teatru przy ulicy Jezuickiej.
Wciąż niedokończony dach w 1827 roku uratował budynek przed ogniem wywołanym przez efekty specjalne zastosowane w jednej z inscenizacji. Pięć lat później spłonęły wszystkie dekoracje i garderoby. W 1845 roku stan zagrożenia pożarowego szacowano tu na II i III (najwyższy) stopień, a w 1875 nad lampami i wzdłuż sceny zainstalowano metalową siatkę „celem uchronienia artystek od zapalania się”.
Pojawienie się urządzeń elektrycznych na początku XX wieku skutkowało donosami do prasy przerażonych możliwymi pożarami widzów. Interweniować musiały miejskie komisje. Ich pokontrolne zalecenia skłaniały właścicieli do wprowadzania kolejnych zabezpieczeń. Obawy nie były bezpodstawne. „Kurier Lubelski” informował w 1913 roku:
W poniedziałek wieczorem w kinematografie Panteon zapaliła się filma. Dzięki przytomności umysłu mechanika, który zamknął kamerę ogniotrwałą, ogień natychmiast ugaszono, jeszcze przed przybyciem straży. Wśród publiczności popłochu nie było. Straty wynoszą sto kilkadziesiąt rubli.
Dwa pożary – dzień po dniu! – trawiły wnętrze teatru na początku marca 1993 roku. Podejrzewano celowe podpalenia, ale w raporcie policyjnym mowa jest o zaprószeniu ognia. Spłonęła doszczętnie jedna z lóż, a także częściowo balustrada i drewniany strop oraz składowane tu zabytkowe belki stropowe z remontowanych kamienic staromiejskich. Po tym wydarzeniu konserwator zabytków podjął decyzję o zamurowaniu i zakratowaniu teatru aż do czasu kapitalnego remontu.
