1954–1981
W 1952 roku budynek starego teatru został nieco przebudowany i wyremontowany. Zmieniono fasadę, zlikwidowano centralnie usytuowane, główne wejście, wysoko na galerii urządzono kabinę projekcyjną, do której wiodło osobne wejście z zewnątrz budynku, skuto zwieńczenie sceny z malowidłem Apolla z lirą. Pojawił się nowy szyld i latarnie z walcowanego żelaza wzorowane na latarniach z warszawskiej Starówki. Kino Rialto zniknęło wraz z całą przedwojenną historią. Od 22 lipca 1954 roku odnowiony przybytek kultury działał pod nazwą kino Staromiejskie.
Wiele osób wspomina ten czas z sentymentem. Na przykład Juliusz Machulski:
Kinomanem zostałem w Lublinie i to bardzo, bardzo dawno temu. Przede wszystkim za sprawą kina Staromiejskiego. Pewnie dlatego, że jak żadne inne miało ono tajemnicę, urok i duszę. Rodzice prowadzali mnie tam głównie na niedzielne „poranki”. Były to zestawy krótkich animowanych filmów z różnych stron świata.
