Aktorka filmowa i teatralna (ur. 6 lutego 1915 w Kosarzyskach - zm. 19 lutego 2017 w Warszawie). Była najdłużej pracującą i żyjącą polską aktorką, jeszcze w wieku 101 lat występowała w teatrze. Zagrała ponad 40 ról filmowych i ponad 80 teatralnych, grała w Teatrze Telewizji, słuchowiskach Teatru Polskiego Radia, serialach telewizyjnych. Ukończyła Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej i we wrześniu 1939 roku zdążyła zadebiutować na scenie słynnego Teatru na Pohulance w Wilnie. W 1941 roku wrócła z Wilna do Warszawy. Występowała w teatrach podziemnych, brała udział w powstaniu warszawskim jako łączniczka, ps. Młynarzówna. Po wojnie występowała przez rok w Starym Teatrze w Krakowie, a następnie w łódzkim Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza. W latach 40. uważana za czołową amantkę polskiego kina, w późniejszych dekadach była znana przede wszystkim z ról komediowych w sztukach teatralnych wystawianych przez teatry warszawskie (Teatr Współczesny, Teatr Narodowy, Teatr Dramatyczny, Teatr Rozmaitości). W filmie odkryta została ponownie w latach 90. XX wieku. Zarówno krytycy, jak i widzowie, cenili jej osobowość i temperament. Była wielokrotnie odznaczana i nagradzana. Zagrała w filmach takich jak: Zakazane piosenki (1946), Skarb (1948), Pożegnanie z Marią (1991), Diabły, diabły (1991), Pora umierać (2007).
Była miłośniczką Teatru Starego. Przyjeżdżała do Lublina w czasie remontu, uczestniczyła w 2012 roku w uroczystym otwarciu. Zainspirowała dyrekcję do wykonania gongu, który rozpoczyna wszystkie wydarzenia w teatrze. Gong po raz pierwszy zaanonsował przedpremierowy pokaz poświęconego Szaflarskiej filmu dokumentalnego Doroty Kędzierzawskiej Inny świat.
Po śmierci aktorki nagroda jej imienia – Gong Danutki – przyznawana wybitnym artystom na festiwalu noszącym jej imię – Śleboda/Danutka. PIerwsza edycja odbyła się w 2019 roku.
Michał Merczyński, dyrektor programowy Festiwalu Śleboda/Danutka, tak przedstawił jego patronkę:
Danuta Szaflarska – gwiazda, aktorka, osobowość, postać, najlepsza Mama, Babcia, Przyjaciółka. Najmłodsza wśród najstarszych, najskromniejsza, najdowcipniejsza, dociekliwa, konsekwentna, pracowita, uparta, odważna, prawa, szlachetna, otwarta, ufna, prawdomówna, towarzyska, radosna… i tak mógłbym wymieniać bez końca!
Danutka Szaflarska była nie tylko wielką, wspaniałą artystką sceny i ekranu, ale przede wszystkim wspaniałym Człowiekiem. Każdy, kto choć raz doświadczył Jej uroku, pozostawał w aurze Jej niezwykłej osobowości.
Teatr Stary w Lublinie był jednym z Jej ulubionych miejsc. Gong, którym otwierała pierwszy seans filmowy we wspaniale odrestaurowanym Teatrze Starym na lubelskiej Starówce, nie zabrzmiał w dniu Jej śmierci. Myślcie o tym, co chcecie, ale ja sądzę, że był to znak od Danutki: Wyszłam z roli, zaraz wracam. Bo przecież jest z nami cały czas w swoich rolach, wspomnieniach, książkach... Nie ma lepszego miejsca na taki festiwal! Pomysł Karoliny Rozwód – dyrektorki Teatru Starego i przyjaciółki Danutki – ma szansę stać się ważnym przedsięwzięciem, które nie będzie „pomnikiem ku czci”.
Prezentując wspaniałe role Danuty Szaflarskiej, chcemy mówić o tym, czym jest dziś sztuka aktorska, czy etos twórcy nadal istnieje, czym jest rzemiosło artystyczne tak ważne w jej przekonaniu? A także jakim człowiekiem warto dziś być, o co dziś walczyć, o co prowadzić spór?
Danutka mówiła, że najważniejsza w życiu jest śleboda, czyli wolność.
