Śpiewaczka, aktorka, dyrektorka teatru (ur. 26 czerwca 1852 Lwów – zm. 9 kwietnia 1939 Skolimów k. Warszawy). Była córką Konstantego Wodeckiego, woźnego sądowego, i Emilii z Koszuckich, żoną Gustawa Zimajera, matką akorki Heleny Zimajer. Gry aktorskiej uczyła się u Emila Derynga i śpiewu u Honoraty Majeranowskiej. Debiutowała w lutym 1866 w Czerniowcach w roli Adeli (Biała kamelia) w zespole Gustawa Zimajera noszącego wówczas pseudonim Modrzejewski. Grała odtąd w jego zespole, w 1868 wyszła za niego za mąż i używała na scenie jego pseudonimu. W późniejszych latach występowała stale pod właściwym nazwiskiem swego męża; w Galicji, jak świadczy Stanisław Dąbrowski, wymawiano je „Cimajer”, w Królestwie „Zimajer” i tak też ona sama je wymawiała. Do I wojny światowej prowadziła bardzo ruchliwy tryb bycia (występowała także sporo za granicą), pozostając przez większośc tego czasu bez stałego engagement. W 1923 roku wycofała się ze sceny. W 1928 zamieszkała w Schronisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie.
Niemal od razu, od debiutu, porwała publiczność oryginalną, nieszablonową grą – „nikomu nieznana w ciągu kilku dni stała się jedną z najpopularniejszych artystek” – stwierdził Stanisław Pepłowski. Powodzenie to w latach 80. XIX wieku przerodziło się w ogromną popularność. Pisano na jej cześć wiersze, dedykowano jej utwory muzyczne, powstała nawet moda „à la Zimajer”. Zagrała ok. 250 ról, głównie w operetkach, ale także w komediach i operach.
Do Lublina przyjeżdżała wielokrotnie, po raz pierwszy prawdopodobnie z zespołem Anastazego Trapszy w 1868 roku. Później w 1870, 1876, 1884, 1894, 1895, 1900, 1901.
Więcej szczegółów na stronie Encyklopedii Teatru Polskiego → Adolfina Zimajer
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765–1965, PWN, Warszawa 1973
